De Allestafel - Thomas Heerma van Voss (2009)

Mensen, houd de releasedatum in de gaten, ga maar alvast stevig zitten bij dit debuut. Ik heb wat mogen proeven en viel van mijn stoel ...

Mooie layout in ieder geval, maar dat 'plot' mag wel wat meer plot worden en minder recensie.

Het leest inderdaad een beetje als een recensie, maar ik moet zeggen dat de beschrijving wel past bij wat er gebeurt in het verhaal.

Ben benieuwd

Misschien kan Dardan de 'plot' aanpassen. Het fragment

Al ruim vijftien minuten houdt Mark Oldings drie paar sokken in zijn handen. Het gaat tussen witte sportsokken, een paar gewone witte sokken en een paar zwarte. Hij moet bekennen dat de zwarte het zachtst aanvoelen, maar bij zwarte sokken voelt hij zich nooit op zijn gemak; onrustig, oncomfortabel. Witte sokken daarentegen zijn fijn, die geven hem een vitaal en sterk gevoel. Niet zo sterk dat hij er de wereld mee aankan, wel zo dat als hij de wereld ooit aan zal kunnen, het alleen met witte sokken mogelijk zal zijn.

dat op de site van uitgeverij Augustus staat, typeert m.i. hoofdpersoon Mark Oldings.
Het is hiernaast een fragment dat aan de wieg van het verhaal staat, kortom: de aftrap.

Voor de mensen die klaar zijn met '' Het Diner''?

Een ruim verdiende 3,5; langere beoordeling volgt nog. In ieder geval met genot gelezen.

Ik heb de Allestafel gelezen en nog een herlezen. Waarom viel ik eigenlijk van mijn stoel bij het debuut van Thomas Heerma van Voss?

Allereerst is daar een krachtig begin, THvV sleept me direct in de binnenwereld van hoofdpersoon Mark Oldings naar het even sterke eind vanzijn roman. Daartussen onderga ik verschillende emoties met betrekking tot de hoofdpersoon en het verhaal.

Mark Oldings is niet alleen hiphoprecensent, hij is ook romanschrijver in wording:
Aanvankelijk wilde hij een autobiografie schrijven, hij was er zelfs al mee begonnen, maar Yvonne had hem vriendelijk doch ernstig gevraagd of hij niet een ander onderwerp dan zichzelf wist voor zijn debuutroman.
Omdat Oldings niet anders dan akkoord kon gaan met het verzoek van zijn vriendin, hij houdt zaken en privé het liefst gescheiden, begint hij aan een driedelige roman 'De Gymles', over het getraumatiseerde leven van een naamloze jongen tot aan zijn sterbed toe. De naamloze jongen heeft één zaadbal en twee adamsappels. Een dergelijk boek was nog niet bekend in de literatuur. Nu wel: de voortgang van 'De Gymles' en Oldings latere overwegingen zijn zo kostelijk dat ik meermaals hartelijk moet lachen.

Behalve dat THvV humor in zijn werk weet te leggen, beschrijft hij heel goed de groeiende afstand tussen Oldings binnenwereld en mensen en gebeurtenissen buiten hem.
Werkelijk aandoenlijk vind ik de trappenhuisscène, waarin de hoofdpersoon met verjaardagstaart in zijn armen een gesprek tussen zijn vader en vriendin Yvonne afluistert. Yvonne die steeds verder van haar vriend verwijderd raakt versus Marks wens zijn vriendin te redden van de ondergang.Want bij de ambitie een roman te schrijven blijft het voor Mark Oldings niet. Hij is speciaal en hij heeft een missie: niet alleen Yvonne te behoeden voor het verderf, de hele wereld moet gered worden.
Bijna ongemerkt neemt met het onbegrip van de wereld de onrust in het hoofd van Oldings toe. En dat gaat ver. Oldings realiseert zich enerzijds dat het Jezus niet was gelukt voor iederéén een belangrijke rol te vervullen, het zou hem evenmin lukken; tegelijkertijd kan of wil hij zich niet bij dit gegeven neerleggen. Wat hierna volgt roept afschuw bij me op en mededogen met Yvonne. Ik heb een bijna kinderlijke hoop dat ze uiteindelijk letterlijk door iemand gered zal worden. …
Tot zover het verhaal waarbij de titel op meerdere manieren de lading dekt. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het onwaarschijnlijk knap vind van een zo jonge auteur, psychologisch zo diep te gaan met zijn hoofdpersoon. Daarmee bedoel ik niet dat ik De Allestafel goed vind van vanwege THvH's leeftijd.
Wel dit: als het debuut van THvH nu al deze kwaliteit heeft belooft zijn werk met het groeien van zijn levenservaring wat voor de toekomst.
Ik kan haast niet wachten.
4*

Hoe zijn de krantenrecensies? (Zijn die er uberhaupt?)

Over krantenrecensies weet ik niks, maar met de recensie van Psyche ben ik het eens.

Het verhaal begon een beetje vaag, maar ik werd steeds nieuwsgieriger naar de hoofdpersoon en het (toch nog verrassende) einde.

Vanwaar die vraag? Gewoon zelf lezen, joh

(krantenrecensies geen idee, maar via Google vind je wel een aantal lovende reacties/recensies, al zou ik josjeblogt mijden, want die geeft de afloop enigszins weg)

Prachtige tragische roman. Eigenlijk heb ik niet bijster veel aan de reactie van Psyche toe te voegen. Net als Pythia werd ik steeds nieuwsgieriger en geraakte ik meer en meer in de ban van Mark Oldings. Een boek dat ik over een tijdje met plezier nog eens zal oppakken.

De stijl van Heerma van Voss doet met zijn vele aforismen en cynische humor denken aan die van Grunberg, terwijl de troosteloosheid die zich in De Allestafel manifesteert herkenbaar is uit het werk van bijvoorbeeld Reve. Zijn debuutroman is daardoor niet erg revolutionair, maar wel zeer vermakelijk. Met De Allestafel bewijst deze jonge debutant dat hij niet onderdoet voor veel gerenommeerde contemporaine auteurs, door een memorabel literair personage te schetsen wiens hartveroverende arrogantie je nog lang bijblijft.

door Carmen Meuffels, 14 december 2009

----

Dit klinkt toch niet verkeerd!

Dat klinkt zeker niet verkeerd: o.a. als je van Grunberg en Reve houdt een goed argument om De Allestafel te lezen.
Ik vind het boek een aanrader, dat lijkt me wel duidelijk gezien mijn eerdere berichten.
Jammer vind ik het wanneer mensen een boek met 1* waarderen zonder aan te geven wat hen tot die stem gebracht heeft.
Zo zie ik ook bij De Allestafel zo'n uitschieter naar beneden.
1* komt over als he-le-maal niets... 'vierelei', wil je een toelichting bij je stem geven?

De complexe hoofdpersoon zit gevangen in een verwrongen wereldbeeld. Volgens hem verloedert de wereld en is hij het die moet ingrijpen en in één moeite door zijn vriendin Yvonne van de ondergang redden. Zijn sleutelwoorden hiervoor zijn: zelfbeheersing, controle, neutraliteit, principes en regels, strikte regels die zijn houvast zijn, 'het vlot'...
Omdat het verhaal verteld wordt vanuit het standpunt van de hoofdpersoon zit je als lezer dus mee in zijn roller-coaster, een angstaanjagende rit....
Mooi en intens geschreven en een zeer sterk debuut van een toch wel zeer jonge schrijver.
Stemt hoopvol voor de toekomst...

Zie ik deze ineens liggen bij de Sprinters in de bieb (tweede druk blijkbaar, nooit geweten dat dat sprinters werden), en ondanks dat twee andere werken van Voss me niet echt bevielen, heb ik hem toch nog een kans gegeven. En zowaar, dit is wel zijn beste werk wat ik gelezen heb. Schreef ik bij De Derde Persoon dat Voss veel woorden gebruikt en nodig heeft om sfeer te creëren maar het daardoor nooit lukt, nu probeert hij dat juist niet en laat dit voortkomen uit de personages en situaties en dat werkt een stuk beter. Om bij hiphoprecensies van de hoofdpersoon te blijven, Kendrick Lamar probeerde dat ook, om zijn laatste plaat een meesterwerk in geluid en thema's te maken, maar komt daardoor minder oprecht over dan zijn vorige album, wel een meesterwerk. De stijl is sowieso lekkerder, met wat meer ritme en zinnen die beter lopen waardoor dit prima te lezen is. Ook komt er af en toe een leuke observatie langs. Daarnaast zijn enkele losse scènes die goed werken en juist zo'n mooi beeld schetsen (met die taarten in het trappenhuis).

Het jammere is dan wel de hoofdpersoon zelf. Die hoofdpersoon zelf zegt overigens steeds iets unieks te willen schrijven, iets dat Heerma van Voss zelf weer niet doet. Een wat verwrongen hoofdpersonage waarvan nooit helemaal duidelijk wordt dat hij wat heeft, behalve dat hij niet helemaal goed is en zich geen staande weet te houden in sociale situaties: dat kennen we van wel meer (vaak zelfverklaarde) schrijvers. En ik heb daar dan ook niet zoveel mee. Vooral omdat nooit helemaal duidelijk wordt wat die persoon heeft, als het al een echt ziektebeeld is. Iemand als Raskolnikov had overduidelijk hoogmoedswaanzin, wat deze Olding heeft: geen idee. Ik vind het eerder een psychopathische lapzwans. Maar wat het ook zij, ik kan daar gewoon moeilijk in meegaan en stoor me er ook licht aan. Niettemin door de goede aspecten wel een voldoende: 3,0*.

De Allestafel, een heftige achtbaan waar we pas uit mogen stappen als Mark het zegt.

Mark Oldings is muziekrecensent, maar zijn ambitie is om wereldveranderende literatuur te schrijven. Hij woont samen met zijn vriendin Yvonne, maar die lijkt hem maar niet te willen begrijpen. Niemand kan hem begrijpen.

Heerma van Voss toont op indrukwekkende wijze hoe iemand met een verwrongen wereld- en zelfbeeld vast komt te zitten binnen zijn eigen waanzin. Niemand snapt het, Mark heeft gelijk en waarom kan niemand dit zien? Alle personen die uit zijn leven zijn verdwenen hebben dat gedaan omdat zij fout zitten, niet Mark. Mark weet namelijk pas echt hoe het werkt. Deze mate van superioriteit moet gewoon onderkent worden want dan, en alleen dan, wordt de wereld een stukje beter.

Mark vertoont een aantal klassieke symptomen van narcisme gecombineerd met enkele cluster A persoonlijkheidsstoornissen. Het probleem zit erin dat niemand dit herkent, wil herkennen of actie onderneemt. Zo zijn er bijvoorbeeld Greet, Maarten en vader die allen wel een zwakke poging tot actie proberen te ondernemen, maar meer op de goedbedoelde maar weinig effectieve manier van 'een vinger aan de pols blijven houden'. Mark kan hierdoor steeds verder wegglippen in zijn ziektebeeld en wordt enkel bevestigd in zijn bevindingen door een combinatie van de reactie van zijn naaste omgeving en zijn eigen a-typische gedachten.

Naar het einde toe ontspoort het boek een beetje en daar had het van mij óf op hetzelfde tempo en dezelfde intensiteit mogen doorgaan óf echt volledig uit de bocht moeten vliegen. Nu is er gekozen voor een licht overdreven einde waarbij Mark te ver gaat bij Yvonne, maar wel nog op een veilige manier waarbij de schrijver geen grens over hoeft te gaan en wij als lezer ook niet. Dit maakt net wat te weinig impact, zeker in vergelijking met de rest van dit verhaal.

Hoe dan ook; wat een prachtig debuut van een negentienjarige (!) schrijver. 4,5*

Al ruim vijftien minuten hield ik De Allestafel in mijn handen. Gelukkig kostte het me minder moeite om tot mijn besluit te komen en er vrede mee te hebben Maar goed, een paar sokken om je reeds perfecte collectie verder aan te vullen is misschien wel een belangrijker levensvraagstuk dan welk boek je wil lezen.

De utilitarist die zijn omgeving erg berekend probeert te benaderen stoot onvermijdelijk op de grenzen van zijn onnodig doorgedreven logica. Oldings begrijpt heel goed dat elke vorm van spreken niet per definitie gelijk staat aan doelgerichte communicatie, maar het inzicht dat die vlieger ook opgaat voor het denken heeft hij nog niet verworven. Dat spreken omwille van het spreken soms de wereld doet draaien, daar voelt hij zich te superieur voor.Het terugkerend glas water staat symboliek voor hoe hij het leven benadert: alles moet zuinig, functioneel en het liefst met de hoogste graad van efficiëntie, een Magnum is grote luxe. Ook muziek wordt zo door hem benaderd: als iets dat gerecenseerd (onderworpen) moet worden volgens een vast systeem dat leidt tot een vorm van objectieve waarheid. Ook zijn liefdeloze relatie met Yvonne ontsnapt niet aan deze methodiek. Ergens heeft hij ook zijn menselijke kanten natuurlijk, ergens. Alleen is hij echter de context kwijt.