Proeve van Kommunikatie - Simon Vinkenoog (1967)

Wat is dit een waardeloos gedrocht. Vinkenoog, die altijd een beetje de Beatnik onder de Vijfitigers uit wilde hangen (op zijn debuut na, daar deed ie Marsman na), beetje geforceerd ook (nochtans vertaalde hij Ginsberg wel prima), maar hier dacht meneer een filosoof te zijn. Sorry hoor, Simon, je mag wel dood zijn, maar dat maakt je boekje er niet beter op. De grootse kosmische beeldspraak over communicatie kan eigenlijk zo geparafraseerd worden: alles gebruiken dat los en vast zit, alles neuken dat los en vast zit. Belachelijk ego-document, dat wordt gepresenteerd als soort verlichte weg. Quatsch.