Het Leven van Frank Rozelaar - Lodewijk van Deyssel (1911)

't is door het ontbreken van een verhaallijn o.i.d., 't zijn allemaal korte scènes vol extatische uitroepen, is het lastig vorderen in dit boek. Toch zal ik het volhouden, al is het maar omdat ik een dandy ben die van Schoonheid houdt. (En omdat ik boeken nu eenmaal uit moet lezen.)

Bijzonder werk, deze "roman" van Van Deyssel. Want tja, wat is het eigenlijk? Het gaat hier om dagboekfragmenten, toegeschreven aan de titelheld Frank Rozelaar, maar het gaat eigenlijk om de Tachtiger zelf. Hij noemt notabene nog zijn naam in een van de gedichten, wat Lodewijk verraadt als zijnde de eigenlijke hoofdpersoon.
Autobiografies dus, zoals ook in de plotbeschrijving staat. Zoals gezegd, er staat gedichten in, ons aller Lodewijk was dan ook dichter. Deze vrij schetsmatige, maar prima poëzie staat tussendoor de brokken proza die soms kleine proza-gedichten lijken, maar vaker ook filosofische beslommeringen zijn over de Schoonheid. Een verhaallijn ontbreekt feitelijk, maar het boek is zeker interessant en onderhoudend.
Uiteindelijk concludeert Lodewijk, iets dat zowel dé Tachtigers-houding als dé anti-Tachtigers-houding zou kunnen zijn, afhankelijk van de interpretatie: "Dingen zijn niet lelijk van zichzelf, maar denken we lelijk."