Het Innerlijk Behang - Hans Lodeizen (1949)
Alternatieve titel: Het Innerlijk Behang en Andere Gedichten
mijn stem
5 stemmen
Nederlands
Gedichtenbundel
Psychologisch
74 pagina's
Eerste druk: G.A. van Oorschot,
Amsterdam (Nederland)
‘Het Innerlijk Behang’ wordt gekenmerkt door tegenstellingen: enerzijds is er het verlangen naar intiem contact, anderzijds naar het maken van verre reizen. Toch worden ze verenigd in het idee dat deze wereld maar tijdelijk is, dat dit niet de echte wereld is, maar dat die eventueel ooit nog zal volgen. De droom wordt als romantisch alternatief gepresenteerd, maar of die bereikbaar is, moet maar blijken.
1
geplaatst: 11 juli 2011, 16:12 uur
Hans Lodeizen wordt vaak gezien als de Jacques Perk van de Vijftigers: de jonggestorven dichter die in zijn vernieuwende stijl alvast een voorbode was op wat er aan nieuwe ontwikkelingen zou gaan komen. Zo bracht Lodeizen bekende en al oeroude thema's als liefde, Weltschmerz en doodsverlangen (da-ag J.C. Bloem, die als redacteur aan de slag ging met de bundel, overigens samen met Greshoff en Morriën).
Lodeizen is stilistisch dan ook zeker interessant, want naast wat flauwe gedichten die toch echt beter een laagje saus hadden kunnen krijgen en niet veel verder gaan dan "ik ben zo ongelukkig", bieden veel van zijn gedichten een in principe Romantische houding, maar dan wel gebracht met een stijl die realistische, expressionistische en vooral surrealistische (da-ag vroege Éluard) kenmerken bevat. Het ligt misschien wat ver af van Lucebert, maar Vinkenoog en Campert zullen Innerlijk Behang zeker gelezen en gewaardeerd hebben.
Zo doet Lodeizen eigenlijk vooral denken aan Paul Éluard, die uit de surrealisten werd gezet omdat hij teveel van schoonheid hield. Ook bij Lodeizen is surrealisme geen doel, maar een middel. Het werkt uitstekend in deze sterke bundel, waarin een aantal gedichten zelfs van verstilde schoonheid is.
Lodeizen is stilistisch dan ook zeker interessant, want naast wat flauwe gedichten die toch echt beter een laagje saus hadden kunnen krijgen en niet veel verder gaan dan "ik ben zo ongelukkig", bieden veel van zijn gedichten een in principe Romantische houding, maar dan wel gebracht met een stijl die realistische, expressionistische en vooral surrealistische (da-ag vroege Éluard) kenmerken bevat. Het ligt misschien wat ver af van Lucebert, maar Vinkenoog en Campert zullen Innerlijk Behang zeker gelezen en gewaardeerd hebben.
Zo doet Lodeizen eigenlijk vooral denken aan Paul Éluard, die uit de surrealisten werd gezet omdat hij teveel van schoonheid hield. Ook bij Lodeizen is surrealisme geen doel, maar een middel. Het werkt uitstekend in deze sterke bundel, waarin een aantal gedichten zelfs van verstilde schoonheid is.
* denotes required fields.
* denotes required fields.