De Nullen - Inan Akbas (2009)
mijn stem
2 stemmen
Nederlands
Psychologisch / Sociaal
156 pagina's
Eerste druk: Beefcake Publishing,
Gent (België)
Vijf vrienden sluiten in hun tienerjaren een verbond, onwrikbaar en onschendbaar. Maar een decennium later brokkelt die zekerheid in hun leven geleidelijk af. Afstand, overspel, drugs en geweld stellen de vriendschap op de proef en creëren een onherroepelijke vervreemding. Matthias en Vincent lopen het meest verloren in deze situatie. In hun poging om het tij te keren dreigen de problemen te escaleren, waardoor ze uiteindelijk de confrontatie moeten aangaan met elkaar en zichzelf.
0
geplaatst: 11 maart 2011, 13:24 uur
Ik heb dit boek gelezen na een (zeer grondige) recentie op www.literairedebuten.nl. Het boek deed me een beetje aan Fear and Loathing in Las Vegas denken, vooral de paginalange trip van Vincent.
Maar wat me toch vooral is blijgebleven is de sekscéne tussen Matthias en Maaike, die wel heeeeeel erg gedetailleerd wordt beschreven. Blijkbaar heeft Akbas lang afstand genomen van enige (religieuze) schroom
Hierbij de recentie op literairedebuten:
De nullen
Inan Akbas
Een fucking neukgeschiedenis Arie van der Ent, 1 jan 2011
Als de wietpas er begin jaren negentig al was geweest, was deze roman er niet geweest. Tieners uit de Vlaamse Kempen zouden zich niet net over de Nederlandse grens in alle rust aan hun eerste drugservaringen hebben kunnen overgeven. En deze roman is naar het leven getekend, het leven van vijf nihilistische jongens van het platteland die een eeuwig verbond van bloedbroeders sluiten, een verdrag van eeuwige vriendschap en bijstand. Vijf jongens, Matthias, Tomas, Didier, Simon en Vincent. Didier is de animator, de redenaar die de vijf aaneensmeedt in de drie hoofdstukken die de jongens in hun eerste schreden op weg naar de volwassenheid van seks en drugs volgen.
In de vijf overige, in het nu van het midden van de jaren nul spelende hoofdstukken is hij de grote afwezige: als enige heeft hij zich uit de oude universiteitsstad (Gent) teruggetrokken, terug naar de Kempen, waar hij een burgermansbestaan leidt, waar de overgebleven vier met afschuw en vol dedain naar kijken. En vol verwijt, waardoor ze bij een etentje van de overgebleven vier zelfs bijna besluiten om verhaal te gaan halen in de bucolische Kempen…
Ze doen het niet en we lezen vervolgens hoe de zeepbel van de nullen volledig uiteenspat, deels door kiemen in het arcadische verleden gelegd, deels door de druk van het moderne volwassen leven, maar toch vooral door… de vrouw, het wezen dat van nature buiten de bloedbond stond, maar waarzonder geen van de vijf kan. De nullen, onbenullen ook, een generatie van niks, zelfbenoemd naar de mode van de tijd. Maar ook ‘de nullen’ in de zin dat ze elkaar wederzijds opheffen, vooral langs de lijn van flair, charme en andere sociale vermogens: numerologisch weergegeven langs een lijn van toenemend sociaal vermogen, vooral tegenover het vrouwelijk geslacht: Vincent (-2), Simon (-1), Didier (de ‘echte’ 0), Tomas (+1) en vrouwenkampioen Matthias (+2). We lezen de roman door de ogen van de grootste tegenpolen: door die van junkie Vincent, die met goed fatsoen geen vrouw kan krijgen, en vooral die van fotomodel Matthias, die zonder fatsoen elke vrouw kan krijgen – en dat ook doet, met alle gevolgen van dien.
De nullen is geen roman waarin de dingen van buiten beschreven worden, de lezer is geen camera, maar een hoofdtelefoon – hij hoort de personages meer dan dat hij ze ziet (en toch zit er een mooie, harde film in het boek). Om een of andere reden doet De nullen mij aan Van Oudshoorn denken. Geen klassieke Russische roman dus, integendeel. De lezer denkt en redeneert met de protagonist van dienst mee: in het begin vooral Matthias, aan het eind Vincent. Dat denken en redeneren gaat door in de dialogen die van een onbestaanbare psychologisch-filosofisch denigrerende soort zijn en zoals ze in werkelijkheid nooit uitgesproken worden. Maar dat geeft niks.
Akbas laat nog maar eens zien dat resultaten uit het verleden wel degelijk een garantie voor de toekomst zijn, of liever: gebrek aan resultaten. Want aan de basis van de uiteengespatte zeepbel van de nullen staat een bankje in een parkje voor het gebouw waarin een middelbare-schoolfeestje wordt gehouden. Wat daar misgaat tussen Matthias en zijn meisje en Vincent en zijn meisje – daar komen zij nooit meer overheen. Al wordt er pagina’s lang geneukt (Matthias: ‘Het zaad spoot op tegen haar verhemelte, biggelde troebel als een witte honing op haar tong, waar ze het verzamelde en als hoestsiroop door haar keel liet glijden, zoeter dan verwacht.’ Om maar een willekeurige zin aan te halen, p. 65) en gespoten (Vincent), al zetten beiden de bloemetjes duchtig buiten in Parijs, met, jawel, veel seks en drugs.
Wie is Inan Akbas? Schrijft hij ‘namens Matthias’? Is het een pseudoniem van iemand die eigenlijk, bijvoorbeeld, Govert van Zottegem heet? En wat is dat voor een uitgeverij, Beefcake Publishing, zonder stad van vestiging, uitgever van het boek dat hier besproken wordt, ‘eerste druk oktober 2009’, met ‘vormgeving binnenwerk Inan Akbas’? Trouwens, de druk is verzorgd door ‘uitgeverij Pamac', volgens Google een doe-het-zelf-uitgeverij. Waarmee hebben wij hier van doen?
Gewoon doorgoogelen. En dan blijkt dit door en door Vlaamse boek geschreven door een jongeman die wel degelijk Inan Akbas heet, een ‘Turkse’ Belg van wie op het internet een samen met zijn zus Pinar geschreven ‘declaratie’ te vinden is waarin beiden zich gloedvol uitspreken voor een ‘acting white’ van minderheden, van welke soort ook, in dit geval dus een ‘Vlaams doen’: benut de kansen die deze prachtige samenleving, waar natuurlijk van alles op aan te merken, biedt. Schep een intellectueel rolmodel! Wat Akbas gedaan heeft met zijn boek, zo ‘Vlaams’ dat je als lezer geen moment het idee hebt dat er hier ook maar iets ‘allochtoons’ in het geding is. Heeft Akbas vijf ‘Turkse Belgen’ als oer-Vlamingen neergezet? Of is hij zo Vlaams dat hij op overtuigende wijze vijf oer-Vlamingen kan neerzetten? Wat maakt het uit, Inan Akbas is een aanstormend auteur van het slag dat wij tot nog toe node missen: de Nederlandse schrijver van Turkse origine.
Ik denk dat niemand De nullen wilde uitgeven en dat Akbas het daarom maar zelf heeft gedaan. Waarin hij groot gelijk heeft. Ik ben zelf vertaler Russisch, kleine uitgever (Douane) en vertaal mijn eigen Russen. Ik begin zelfs een eigen letterencafé, Tsjechov & Co., Katendrecht, Rotterdam, dat begin februari 2011 opengaat en waarin ik graag wekelijks een literaire debutant uitnodig, in de vrijdagnamiddagshow ‘Reading Heads’, te beginnen met… Inan Akbas. Want met De nullen schreef hij een roman die verrassend van on-verrassendheid is: we weten dat de bloedgroepen der jeugd verwateren, dat het volwassen leven water bij de wijn van de jeugd doet. Maar toch ben ik blij dat ik het boek gelezen heb, in één adem ook. En niet alleen omdat het door Akbas is geschreven en niet door Van Zottegem, al blijft dat een spannend detail.
Maar wat me toch vooral is blijgebleven is de sekscéne tussen Matthias en Maaike, die wel heeeeeel erg gedetailleerd wordt beschreven. Blijkbaar heeft Akbas lang afstand genomen van enige (religieuze) schroom
Hierbij de recentie op literairedebuten:
De nullen
Inan Akbas
Een fucking neukgeschiedenis Arie van der Ent, 1 jan 2011
Als de wietpas er begin jaren negentig al was geweest, was deze roman er niet geweest. Tieners uit de Vlaamse Kempen zouden zich niet net over de Nederlandse grens in alle rust aan hun eerste drugservaringen hebben kunnen overgeven. En deze roman is naar het leven getekend, het leven van vijf nihilistische jongens van het platteland die een eeuwig verbond van bloedbroeders sluiten, een verdrag van eeuwige vriendschap en bijstand. Vijf jongens, Matthias, Tomas, Didier, Simon en Vincent. Didier is de animator, de redenaar die de vijf aaneensmeedt in de drie hoofdstukken die de jongens in hun eerste schreden op weg naar de volwassenheid van seks en drugs volgen.
In de vijf overige, in het nu van het midden van de jaren nul spelende hoofdstukken is hij de grote afwezige: als enige heeft hij zich uit de oude universiteitsstad (Gent) teruggetrokken, terug naar de Kempen, waar hij een burgermansbestaan leidt, waar de overgebleven vier met afschuw en vol dedain naar kijken. En vol verwijt, waardoor ze bij een etentje van de overgebleven vier zelfs bijna besluiten om verhaal te gaan halen in de bucolische Kempen…
Ze doen het niet en we lezen vervolgens hoe de zeepbel van de nullen volledig uiteenspat, deels door kiemen in het arcadische verleden gelegd, deels door de druk van het moderne volwassen leven, maar toch vooral door… de vrouw, het wezen dat van nature buiten de bloedbond stond, maar waarzonder geen van de vijf kan. De nullen, onbenullen ook, een generatie van niks, zelfbenoemd naar de mode van de tijd. Maar ook ‘de nullen’ in de zin dat ze elkaar wederzijds opheffen, vooral langs de lijn van flair, charme en andere sociale vermogens: numerologisch weergegeven langs een lijn van toenemend sociaal vermogen, vooral tegenover het vrouwelijk geslacht: Vincent (-2), Simon (-1), Didier (de ‘echte’ 0), Tomas (+1) en vrouwenkampioen Matthias (+2). We lezen de roman door de ogen van de grootste tegenpolen: door die van junkie Vincent, die met goed fatsoen geen vrouw kan krijgen, en vooral die van fotomodel Matthias, die zonder fatsoen elke vrouw kan krijgen – en dat ook doet, met alle gevolgen van dien.
De nullen is geen roman waarin de dingen van buiten beschreven worden, de lezer is geen camera, maar een hoofdtelefoon – hij hoort de personages meer dan dat hij ze ziet (en toch zit er een mooie, harde film in het boek). Om een of andere reden doet De nullen mij aan Van Oudshoorn denken. Geen klassieke Russische roman dus, integendeel. De lezer denkt en redeneert met de protagonist van dienst mee: in het begin vooral Matthias, aan het eind Vincent. Dat denken en redeneren gaat door in de dialogen die van een onbestaanbare psychologisch-filosofisch denigrerende soort zijn en zoals ze in werkelijkheid nooit uitgesproken worden. Maar dat geeft niks.
Akbas laat nog maar eens zien dat resultaten uit het verleden wel degelijk een garantie voor de toekomst zijn, of liever: gebrek aan resultaten. Want aan de basis van de uiteengespatte zeepbel van de nullen staat een bankje in een parkje voor het gebouw waarin een middelbare-schoolfeestje wordt gehouden. Wat daar misgaat tussen Matthias en zijn meisje en Vincent en zijn meisje – daar komen zij nooit meer overheen. Al wordt er pagina’s lang geneukt (Matthias: ‘Het zaad spoot op tegen haar verhemelte, biggelde troebel als een witte honing op haar tong, waar ze het verzamelde en als hoestsiroop door haar keel liet glijden, zoeter dan verwacht.’ Om maar een willekeurige zin aan te halen, p. 65) en gespoten (Vincent), al zetten beiden de bloemetjes duchtig buiten in Parijs, met, jawel, veel seks en drugs.
Wie is Inan Akbas? Schrijft hij ‘namens Matthias’? Is het een pseudoniem van iemand die eigenlijk, bijvoorbeeld, Govert van Zottegem heet? En wat is dat voor een uitgeverij, Beefcake Publishing, zonder stad van vestiging, uitgever van het boek dat hier besproken wordt, ‘eerste druk oktober 2009’, met ‘vormgeving binnenwerk Inan Akbas’? Trouwens, de druk is verzorgd door ‘uitgeverij Pamac', volgens Google een doe-het-zelf-uitgeverij. Waarmee hebben wij hier van doen?
Gewoon doorgoogelen. En dan blijkt dit door en door Vlaamse boek geschreven door een jongeman die wel degelijk Inan Akbas heet, een ‘Turkse’ Belg van wie op het internet een samen met zijn zus Pinar geschreven ‘declaratie’ te vinden is waarin beiden zich gloedvol uitspreken voor een ‘acting white’ van minderheden, van welke soort ook, in dit geval dus een ‘Vlaams doen’: benut de kansen die deze prachtige samenleving, waar natuurlijk van alles op aan te merken, biedt. Schep een intellectueel rolmodel! Wat Akbas gedaan heeft met zijn boek, zo ‘Vlaams’ dat je als lezer geen moment het idee hebt dat er hier ook maar iets ‘allochtoons’ in het geding is. Heeft Akbas vijf ‘Turkse Belgen’ als oer-Vlamingen neergezet? Of is hij zo Vlaams dat hij op overtuigende wijze vijf oer-Vlamingen kan neerzetten? Wat maakt het uit, Inan Akbas is een aanstormend auteur van het slag dat wij tot nog toe node missen: de Nederlandse schrijver van Turkse origine.
Ik denk dat niemand De nullen wilde uitgeven en dat Akbas het daarom maar zelf heeft gedaan. Waarin hij groot gelijk heeft. Ik ben zelf vertaler Russisch, kleine uitgever (Douane) en vertaal mijn eigen Russen. Ik begin zelfs een eigen letterencafé, Tsjechov & Co., Katendrecht, Rotterdam, dat begin februari 2011 opengaat en waarin ik graag wekelijks een literaire debutant uitnodig, in de vrijdagnamiddagshow ‘Reading Heads’, te beginnen met… Inan Akbas. Want met De nullen schreef hij een roman die verrassend van on-verrassendheid is: we weten dat de bloedgroepen der jeugd verwateren, dat het volwassen leven water bij de wijn van de jeugd doet. Maar toch ben ik blij dat ik het boek gelezen heb, in één adem ook. En niet alleen omdat het door Akbas is geschreven en niet door Van Zottegem, al blijft dat een spannend detail.
* denotes required fields.
* denotes required fields.