De Gevaren van Joggen. Dwarse Boutades - Maarten 't Hart (1999)
Nederlands
Verhalenbundel
Autobiografisch / Ideeënliteratuur
279 pagina's
Eerste druk: De Arbeiderspers,
Amsterdam (Nederland)
Bundel van columns van zo'n vijfhonderd woorden. Zelden laat 't Hart zich daarbij inspireren door actuele gebeurtenissen. Meestal is de achtergrond een autobiografische. Zijn belangstelling voor de bereiding van voedsel blijkt groot soms leidt dat er zelfs toe dat hij een recept geeft voor een (vegetarische) maaltijd. Gloedvol verhaalt hij van de smaak van een zelf geteelde en gerooide aardappel vergeleken met die van een 'rommelknol' uit de winkel. Ook de perikelen van het rijexamen en het houden van geiten, de oprechte afkeer van topsport en de al even diepgevoelde afkeer van reizen leveren stof op voor eigenzinnige boutades en dwarse meningen. Een heel enkele keer maakt hij een uitstapje naar een religieus of literair onderwerp. En dat 't Hart een gezondheidsmaniak is, blijkt uit de nukkige adviezen die hij op het gebied van lichamelijk welzijn verstrekt. Zoals 't Hart zelf in een van zijn stukjes zegt: hij is eropuit de lezers tegen de haren in te strijken.
Het leukst zijn toch wel de stukken waarin enkele sneren worden uitgedeeld richting literaire wereld. Het Boekenbal vergelijkt hij met een 'uiterst lange pauze' en ook Connie Palmen wordt nog even in het zonnetje gezet: Weet u wie daar veel indruk heeft gemaakt? Het dwergje Connie Palmen. Zoals zij als een kleine gibbon in Adriaan van Dis omhoogklom. En over Ischa Meijer: Ischa geniaal als interviewer? Alleen dan als genialiteit het vermogen is namens de geïnterviewde prachtige antwoorden te geven op eigen vragen.
Het vurigst klinken zijn woorden wanneer hij het over zaken heeft die hem na aan 'T Hart liggen: de rechten van het dier. Het CDA had het over familiebedrijven die gevaar liepen. O, o, wat is het CDA toch begaan met het gezin. Ja, maar toevallig niet het varkensgezin. Geen CDA'er die opkomt voor het recht van zeug en beer om hun biggen onder varkensvriendelijke omstandigheden groot te brengen.
En tot slot, wat mij betreft de beste column, 'RVS', over het bekende logo van de Nederlandse verzekeringsmaatschappij RVS dat vroeger op gevels van gebouwen prijkte: een welgesteld echtpaar met paraplu, wandelstok, hoge hoed en een klein hondje aan hun zijde, allen op de rug gezien. Net als Maarten 't Hart, en dat zullen vast meer mensen hebben, was ik als kind daar altijd diep van onder de indruk. Uiteraard wees die man met zijn wandelstok naar de hemel, naar de Here God. En tegelijkertijd wees hij ook naar die huiveringwekkende letters RVS die, zo wist ik vrijwel zeker, betekenden: als je Jezus niet aanneemt als je verlosser zul je later in de hel voor eeuwig Razen van Smart.