Verloren Grond - Murat Isik (2012)
Nederlands
Sociaal
374 pagina's
Eerste druk: Anthos,
Amsterdam (Nederland)
Turkije, jaren zestig. De twaalfjarige Mehmet groeit op in een dorp dat ooit door de Armenen werd gesticht en nu door Zaza's wordt bevolkt. Zijn zachtaardige vader, die in de Eerste Wereldoorlog bijna zijn hele familie verloor, is een geliefde verhalenverteller. Zijn moeder is een krachtige vrouw die door iedereen gevreesd wordt vanwege haar vlammende ogen en scherpe tong. Op een dag slaat het noodlot toe: na een beenbreuk wordt zijn vader getroffen door gangreen en moet zijn been worden afgezet. Door die ingrijpende gebeurtenis verandert hij op slag in een breekbare man zonder waardigheid en levenslust.
MI vertelt een familigeschiedenis waarbij hij in zijn dankwoord nadrukkelijk aangeeft dat het geen autobiografie betreft al is het boek geïnspireerd op de vele verhalen van zijn ouders over hun jeugd in hun dorp in Oost-Turkije.
Ik ben niet alleen lyrisch … M.i is de verteltrant vanuit de eerste persoon vaak te expliciet met veel details, niet iedere handeling in een situatie hoeft beschreven te worden. Wanneer vervolgens een en ander wordt uitgelegd laat het naar mijn smaak te weinig over aan mijn verbeelding.
Toch ben ik benieuwd naar Wees Onzichtbaar - Murat Isik (2017) dat MI vijf jaar na deze roman schreef en naar zijn ontwikkeling als auteur.
Nee, vrolijk word je er niet van, er is zoveel ellende en tegenspoed dat je er zelf weemoedig van wordt.
Maar alles geeft je wel een mooi beeld van een andere cultuur, een andere levenswijze en van Oost-Turkije in de jaren 60.
Enige minpuntje aan het boek is dat er soms bepaalde situaties TE langdradig worden beschreven.