Hoi Feest - Ellen Deckwitz (2012)

Wat ik van Hoi Feest vond? Weinig verrassend, omdat grotendeels dezelfde thematiek als in Deckwitz' De Steen Vreest Mij uitgewerkt wordt: religie en lichamelijkheid, hoewel ook andere thema's als erotiek toegevoegd zijn. Ook begint Deckwitz nogal typische Deckwitz-trekjes te vertonen, zoals de wat excentrieke grammatica. De kwaliteit van de bundel is echter flink toegenomen. Wil je meer weten? Leest dan mijn recensie.

De thematiek is veelal hetzelfde, alleen anders uitgewerkt. Hoi Feest klinkt opgewekter, ik vond De steen vreest mij meer een tragedie lijken. Ik ben het eens met je punt dat ze nu al 'trekjes' begint te vertonen. Maar dat maakt het zo Deckwitz. Je weet dat je met haar te maken hebt en ze buigt clichés om in een heldere compositie met vergelijkingen.

Genoot meer van De steen vreest mij, desalniettemin 4*

Ik zie zowaar meer stemmen.
Soit, dat opgewektere, daar heb je gelijk in. Had ik eigenlijk wel kunnen noemen.

Laast herlezen en ik weet niet of het door m'n Tonnus Oosterhoff-lectuur komt, maar ik voel deze bundel nu nog meer. Ik herzie m'n mening over dat het weinig verrassend is t.o.v. Ellens debuut, want deze bundel ligt wel in het verlengde, maar is zo ontzettend veel beter. Het lichamelijke aspect is heel sterk uitgewerkt, en de soms excentrieke taal ook. Zo'n gedicht als dit, hoe dat zo knap in elkaar steekt en op zoveel niveaus werkt, ja, dat maakt poëzie de moeite waard. Halfje omhoog en in retrospectief is dit eigenlijk wel de beste bundel van 2012.