Wir Kinder vom Bahnhof Zoo - Christiane F., Kai Hermann en Horst Rieck (1978)
Alternatieve titels: Verslag van een Junkie | Christiane F.: Verslag van een Junkie
mijn stem
170 stemmen
Duits
Autobiografisch
324 pagina's
Eerste druk: Stern,
Berlijn (Duitsland)
De door twee journalisten opgetekende biografie van Christiane F., een meisje dat gebukt gaat onder een sociaal isolement en een naargeestige thuissituatie. Op veertienjarige leeftijd was ze verslaafd aan heroïne en tippelde ze op de Kinderstrich (kinderzone) bij het Berlijnse station Bahnhof Zoo. Het zware, ruwe dagelijkse leven van de drugsscene komt door dit boek in de openbaarheid, gezien vanuit het oogpunt van een drugsverslaafde.
- nummer 39 in de top 250
0
geplaatst: 3 juli 2009, 21:44 uur
Al tijd terug gelezen, maar kan het me nog zeer sterk voor de geest halen. Het lijkt haast door Christiane zelf geschreven te zijn. Zozeer is haar wereld duidelijk, haar ideeën, haar worstelingen.
Met Duits hebben we ooit de film gekeken, en ik weet nog heel goed dat veel klasgenoten haar dom, naïef en zelfs idioot vonden. Dat zij zo snel greep naar de drugs. Zij hadden niet eerst het boek gelezen, want daarin is het heel duidelijk, ja zelfs begrijpelijk waarom en hoe zij verslaafd raakte. De wereld die grauw is, het eilandje West-Berlijn, wordt heel goed beschreven. De wereld waarin jongeren opgroeien, werkloosheid, scheidingen, en een heel vrij leven. Nu is dan wel 90% niet verslaafd, maar toch begrijp je haar. Zeer goed dus beschreven.
Het tweede deel valt soms wat in herhaling, maar maakt wel o zo duidelijk hoe drugs verslavend is en je kapot maakt. Verder wordt niets geschuwd, haar prostitutie niet, haar tijden met Detlev, het zetten van de spuit. Maar daarnaast is he een meisje als elk ander, met vriendinnen en al, en had het net zo goed wel de andere kant op kunnen gaan. Met dat in het achterhoofd, en door het boek zelf: ontroerend.
Met Duits hebben we ooit de film gekeken, en ik weet nog heel goed dat veel klasgenoten haar dom, naïef en zelfs idioot vonden. Dat zij zo snel greep naar de drugs. Zij hadden niet eerst het boek gelezen, want daarin is het heel duidelijk, ja zelfs begrijpelijk waarom en hoe zij verslaafd raakte. De wereld die grauw is, het eilandje West-Berlijn, wordt heel goed beschreven. De wereld waarin jongeren opgroeien, werkloosheid, scheidingen, en een heel vrij leven. Nu is dan wel 90% niet verslaafd, maar toch begrijp je haar. Zeer goed dus beschreven.
Het tweede deel valt soms wat in herhaling, maar maakt wel o zo duidelijk hoe drugs verslavend is en je kapot maakt. Verder wordt niets geschuwd, haar prostitutie niet, haar tijden met Detlev, het zetten van de spuit. Maar daarnaast is he een meisje als elk ander, met vriendinnen en al, en had het net zo goed wel de andere kant op kunnen gaan. Met dat in het achterhoofd, en door het boek zelf: ontroerend.
1
geplaatst: 21 september 2010, 01:06 uur
My all time favourite. Definitely.
Ik heb dit boek meerdere malen gelezen, en steeds weer was het even goed. De eerste keer dat ik het las was ik 14/15. Ik verdronk helemaal in het verhaal. Niet alleen de eerste keer dat ik het las, maar ook alle andere keren. Het boek bleef in mijn gedachte, van de eerste tot de laatste bladzijde. Het is prachtig hoe de hele drugsscene en alle ellende eromheen beschreven wordt. Hoe de halve jeugd van Berlijn zichzelf de afgrond inwerkt op zeer jonge leeftijd. Het is prachtig hoe getailleerd alles verteld wordt. Niets wordt vergeten. Hoe iedereen gekleed ging, hoe gek de klanten waren, hoe goed of hoe slecht de "horse" was in bepaalde tijden (en zelfs wat de prijzen waren), wat ze aan bepaalde pillen naar binnen werkten, hoe het afkicken haar af ging, wat ze aten als junkie-zijnde... en ga zo maar door. Een tragisch, maar toch zo romantisch verhaal. Het mooie is inderdaad ook dat Christiane alles vertelt zonder in de slachtofferrol te duiken en zielig te doen.
In de oude versie staan in het midden ook mooie foto's van de drugsscene in die tijd en enkele hoofdpersonen. In de Duitse versie is deze fotocollectie nog uitgebreider.
Wat het precies is weet ik zelf niet eens, maar dit boek is een cultklassieker waar ik gewoon fan van ben geworden.
Ik heb dit boek meerdere malen gelezen, en steeds weer was het even goed. De eerste keer dat ik het las was ik 14/15. Ik verdronk helemaal in het verhaal. Niet alleen de eerste keer dat ik het las, maar ook alle andere keren. Het boek bleef in mijn gedachte, van de eerste tot de laatste bladzijde. Het is prachtig hoe de hele drugsscene en alle ellende eromheen beschreven wordt. Hoe de halve jeugd van Berlijn zichzelf de afgrond inwerkt op zeer jonge leeftijd. Het is prachtig hoe getailleerd alles verteld wordt. Niets wordt vergeten. Hoe iedereen gekleed ging, hoe gek de klanten waren, hoe goed of hoe slecht de "horse" was in bepaalde tijden (en zelfs wat de prijzen waren), wat ze aan bepaalde pillen naar binnen werkten, hoe het afkicken haar af ging, wat ze aten als junkie-zijnde... en ga zo maar door. Een tragisch, maar toch zo romantisch verhaal. Het mooie is inderdaad ook dat Christiane alles vertelt zonder in de slachtofferrol te duiken en zielig te doen.
In de oude versie staan in het midden ook mooie foto's van de drugsscene in die tijd en enkele hoofdpersonen. In de Duitse versie is deze fotocollectie nog uitgebreider.
Wat het precies is weet ik zelf niet eens, maar dit boek is een cultklassieker waar ik gewoon fan van ben geworden.
* denotes required fields.
* denotes required fields.