The Twits - Roald Dahl (1980)

Roald Dahls meesterwerk

Dahl is een held. Ook zijn korte verhalen voor volwassenen zijn erg fijn.

Steunt vooral op uiterlijke grappen, met uitrekken van de lichamen, de hele baardgrap.. Het als het lezend kijken van een tekenfilm... Het gaat over lelijke, slechte mensen en het eindigt gewoon heerlijk anders. Het is geweldig hoe heerlijk je gniffelt als de twee hun lot tegemoet gaan en je het hen ook nog enkel maar kan gunnen, zonder enige wroeging.
Zo hoort het Roald Dahl! Een vergelijkende schrijver met dit soort materiaal ken ik, of iemand moet mij wel wat andere kunnen noemen? Een uniek iets voor kinderen, maar ook nog steeds geweldig voor volwassenen. 5 sterren

Gewéldig boek! ik kan er geen andere woorden voor geven
Roald Dahl haalt hier werkelijk álles uit de kast, en het resultaat mag er wezen!
'vroeger' vond ik het al leuk, en nu zeker voor herhaling vatbaar
4,5*

Helemaal mee eens neo, alleen het middenstuk was soms wat slecht.
4,0

Roald Dahl is gewoon een klasse apart, wie anders kan voor kinderen én volwassen in dezelfde stijl schrijven? Kinderen kennis laten maken met de meest ridicule personages, gewoonweg geweldig, zowel zijn 'kinderboeken' als zijn korte verhalen.

lekker smerige gewoontes hadden die twee, als ik me goed herrinner. Wormen in het eten en iets met een glazen oog?
Weet dat ik het toen erg grappig vond

Ik vind dit best een leuk boek van Roald Dahl, Vooral omdat er Humor en mooie afbeeldingen in vooorkomen en dat vind ik altijd leuk bij een boek en dus ook bij deze vooral waren de teksten leuk bedacht en zullen het vooral Kinderen een leuk boek vinden en misschien Volwassenen ook nog zelfs.

4*

helaas is de griezels zoek geraakt


maar het was vooral heel grappig zoals die wurm spagetti

5,0

Bijzonder boek van Dahl. Dit keer geen rustig opgebouwd of spannend kinderverhaal, maar een flinke hoop geestige en tegelijkertijd bizarre gebeurtenissen die elkaar in een hoog tempo opvolgen. Het blijft sowieso meesterlijk hoe Dahl zowel kind als volwassene weet te vermaken.

4,5 sterren.

Geweldig boek, Roald Dahl is een meesterschrijver ik ga dadelijk beginnen aan Sjakie en de Chocoladefabriek daarna zal ook Joris en de geheimzinnige Toverdrank volgen, maar goed dit boek is ook mooi geilustreerd, heeft veel (geslaagde) humor en weet ook spanning erin te houden.

4,0*

Prachtig boek en heerlijk voor kinderen. Mooi om te lezen hoe Roald deze mensen beschrijft met zijn typische humor. De tekeningen van Quentin zijn in deze onmisbaar en geven dit boek zijn extra uitstraling. De griezels zijn een van de leukste typietjes die hij bedacht heeft.

Heel leuk en mooi boek van Roald Dahl. Eén van zijn beste (kinder/jeugd) boeken. Erg van genoten toen ik wat jonger was

Super leuk boek!
1 Van de leukste boeken van Roald Dahl!

Haha leuk boek.

Ik vond vooral de grap leuk toen mijnheer Griezel de stoel en de wandelstok van mevrouw Griezel langer maakte zodat ze dacht dat ze kromp.

Bah Wat een akelige en vieze mensen zijn dat toch, die Griezels.

Het is zo leuk om een bekend verhaal van vroeger in de originele taal te lezen.

The Twits – Roald Dahl | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

Tijd dat deze verfilmd wordt.

Waarom? Ik heb bij een goed boek altijd juist liever dat ze eraf blijven...

95 pagina's wordt 95 minuten .

Niet als er een kundig regisseur achter het script staat.

Dichter bij de buren

Misschien zou ik mij schuldig moeten voelen, maar aan de andere kant kan ik het ook niet helpen dat ik bij het lezen van The Twits vrijwel continu aan mijn buurman en mijn buurvrouw heb moeten denken. Nee, mijn buurman heeft geen baard vol etensresten en voor zover ik weet heeft mijn buurvrouw geen glazen oog - haar ogen kijken in ieder geval wel dezelfde kant uit - maar die twee oudjes doen ontzettend lelijk tegen elkaar. Bijna iedere dag breekt de hel los aan de andere kant van de muur: ze ruziën om de haverklap en bovendien om de meest stompzinnige dingen, en ik kan het weten, want ze verheffen hun stemmen daarbij zodanig dat ik alles haarfijn kan verstaan. Ik heb ze nog nooit hard horen lachen samen en ik heb ze ook nooit een ruzie horen goedmaken (gelukkig), zodat ik mij wel afvraag waarom ze bij elkaar blijven. Ze zijn ook niet getrouwd of zo. Ik vraag mij oprecht af wat die twee nog bij elkaar houdt. Wat bindt hen?
Hetzelfde geldt voor Mr. en Mrs. Twit: ook zij hebben een eigenaardige verhouding samen. Wat hen het meest lijkt te binden, is eigenlijk hun wederzijdse haat. Ze lijken elkaar te haten -ze proberen elkaar immers constant uit de kant ruimen - maar eigenlijk uiten zij hun liefde in haat. Tussen de regels is namelijk, volgens mij, ook veel liefde te lezen.
De eerste helft van het boekje gaat vooral over hoe Mr. en Mrs. Twit elkaar dwars zitten: ze bedenken de meest krankzinnige manieren om elkaar een hak te zetten. In de tweede helft spannen de dieren samen om het echtpaar uit de weg te ruimen, wat uiteindelijk natuurlijk lukt. De eerste helft vond ik aanzienlijk sterker dan de tweede helft. Roald Dahl is een meester in het neerzetten van walgelijke personages. Dahl zuigt de weerzinwekkendheden uit zijn duim zoals Mr. Twit bedorven etensresten uit zijn baard likt. Echt fantastisch.
En toch schemert er tussen al die haat en nijd een straaltje liefde tussen die twee bullebakken. Dat zit in kleine zinnetjes als Dit klinkt liefdevol: Mrs. Twit kent haar man door en door en weet precies wat ze aan hem heeft. Het klinkt ergens vertrouwd.
Dit komt ook in de schitterende tekeningen heel mooi naar voren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nooit zo verzot ben geweest op de illustraties van Quentin Blake (ik vond ‘m altijd een beetje overgewaardeerd), maar zijn aandeel in dit boek vind ik echt heel goed. Hoe Blake met enkele lijnen die twee griezels tevoorschijn tovert en ze ook nog echt diepte geeft, is echt meesterlijk. En alleen al die omslagtekening is al fantastisch: hoe Mr. en Mrs. Twit zo gemeen grijzend tussen die distels staan. Maar ook op die tekening zien ze er niet enkel en alleen haatdragend uit, want ergens schemert ook een tikkeltje gezelligheid door. (Vind ik dan.) Iedereen ziet dat die twee voor elkaar gemaakt zijn.
De tweede helft van het boek, met die rancuneuze apen en die vogels, vond ik, zoals ik al schreef, aanzienlijk minder boeiend. Die hele wraakactie had wat mij betreft iets teveel een sfeertje van ‘we gaan die slechteriken eens hun verdiende loon geven!’ Ik denk overigens niet dat Roald Dahl het einde ook met die intentie geschreven heeft. Eerlijk gezegd vermoed ik dat Dahl het niet zo zeer als “rechtschapen moraalridder” schreef die vindt dat het onkruid uitgeroeid moet worden, maar eerder als sardonische sadist die graag een gemeen plannetje bedenkt. Maar toch ademde het einde toch iets teveel die sfeer, naar mijn smaak. En ik kon niet in die sfeer meegaan, want van mij hoefden die Twits niet zo nodig vernietigd te worden. Waarom weet ik ook niet precies, want normaal gesproken kan ik echt wel diepe haatgevoelens koesteren jegens gemeneriken, zeker als het ook nog dierenbeulen zijn. Maar toch, bij de Twits had ik dat niet zo… Zou dat heel misschien zijn omdat ze mij zo aan mijn buren deden denken?
Zou het? Dan hebben de Twits mij dichter bij mijn buren gebracht...!

Gekocht voor kleinzoon, 9 jaar oud. Van te voren even snel gelezen, prachtig kinderboek.