Huin - Han Kang (2016)
Alternatieve titels: Wit | 흰
Koreaans
Ideeënliteratuur
129 pagina's
Eerste druk: Changbi,
Seoel (Zuid-Korea)
Op een middag in de nazomer had ze het gezien terwijl ze langs een afgelegen flatgebouw liep. Op de tweede verdieping was een vrouw bezig de was op te hangen, aan een rek buiten het balkon. Er ontsnapte haar een pluk wasgoed. Eén zakdoek zweefde omlaag, het langzaamst van alles, en belandde uiteindelijk op de grond. Als een vogel met half ingevouwen vleugels. Als een ziel die behoedzaam een plek zocht om neer te strijken. Terwijl de verteller met een schrijversbeurs in Warschau verblijft, een besneeuwde stad vol tastbare littekens van het geweld uit het verleden, wordt ze achtervolgd door het verhaal van haar oudere zus, die slechts twee uur na haar geboorte overleed. Een gefragmenteerde verkenning van witte dingen is het resultaat – de bakerdoeken, die ook haar doodskleed waren, de melk uit haar moeders borsten die ze niet meer dronk, de blanco pagina waarop de verteller tevergeefs probeert het verhaal te reconstrueren – alles ontvouwt zich in een krachtig, poëtisch distillaat. Wit is een boek als geen ander. Het zijn gedachten over een kleur, over de kracht en de kwetsbaarheid van de menselijke geest, en pogingen om nieuw leven te vinden in de as van vernietiging.
Het leven is niemand van ons gunstig gezind. Met dat besef in mijn hart loop ik door de natte sneeuw. Natte sneeuw die wangen en wenkbrauwen doordrenkt. Alles gaat voorbij. Met die gedachte - de wetenschap dat alles waaraan ik me heb vastgeklampt van me af zal vallen en verdwijnen - wandel ik door de straten waar de natte sneeuw daalt, neerslag die regen noch sneeuw is, ijs noch water, die mijn wenkbrauwen vochtig maakt en van mijn voorhoofd druipt, of ik nu stilsta of haastig verderga, mijn ogen sluit of open.
