Laat ik het zo zeggen: elk individueel stukje was vrijwel altijd mooi, maar ontelbaar veel losse stukjes maken nog geen prettig leesbaar geheel.

Misschien probeer ik het ooit nog weer eens...

Nee, dit lijkt echt helemaal nergens op.

Waar je een meeslepend verhaal verwacht over de relatie tussen een pester en gepeste, komt dit niet verder dan een pathetisch verhaaltje, bol van de nutteloze symboliek en bordkartonnen personages.

Zo is het boek bijvoorbeeld opgedeeld in zes hoofdstukken, zes dagen voor het tribunaal met ieder zes hoofdstukken, een verwijzing naar het belangrijke getal 6 in de Bijbel. Voegt het iets toe aan het verhaal? Nee.

Keijser zet op een gegeven moment in het begin van het boek een cd van Genesis op en tikt het wachtwoord G2210 in. Een verwijzing uiteraard naar Genesis 22, vers 10, dat weer alles te maken heeft met de plaat op de voorkant. Leuke gimmick, maar voegt het iets toe aan het verhaal? Nee.

De eerste alinea is nochtans best aardig, mooie karakterbeschrijving in een vliegtuig van Keijser 'Stijgen is leven, dalen is verliezen, knarsetandend toegeven dat je er niet in slaagt boven te blijven', maar in de tweede alinea gaat het al fout. Keijser heeft wat problemen met de Israëlische douane, maar wat het nut van deze zijsprong is, ik zou het niet weten. Daarna ontmoet Keijser een rabbi, een ontmoeting die kennelijk alleen nodig was zodat Van den Bos later een preek kon gebruiken van de beste man.

En dan dat tribunaal. Het is een mysterieus tribunaal, een soort van magisch-realisme.. Ik begrijp niet waarom Van den Bos hiervoor gekozen heeft. Ja, het geeft het geheel een soort van metafysisch uiterlijk, maar daardoor doet het ook potsierlijk aan. Paul wordt ondervraagd door personages die worden aangeduid met termen als Methodologe, filosofisch counselor, ethica (ethicus?), hulpverlener, meisje 1, kinderpsychologe en ga zo maar door. Ik kan er niets mee.

Dat het boek niet werkt, komt ook omdat Nico totaal niet uitgewerkt wordt. Het is iemand die verwijten maakt naar Paul en dan later in het boek zomaar vanuit het niets opeens alles kort en klein slaat. Mij deed het emotioneel in ieder geval bijzonder weinig. Zo ook Paul. Het boek loopt langzaam over de 36 paragrafen naar het onvermijdelijke en gezapige einde, maar echt diepzinnig wordt het nergens. Van den Bos probeert het wel, maar slaagt nergens.

Origineel, die semirealistische biografie-insteek en dat beviel me sowieso wel, maar vond de ontwikkelingen allemaal maar mwa mwa. Tot op het moment dat Francesca moet beslissen of ze met Robert meegaat of niet. Toen werd het voor mij interessant en bloeide het wat mij betreft open. Daardoor toch met een goede indruk het boek dichtgeklapt.

Mee eens. Ik had voortdurend het gevoel een historisch en sociaal-cultureel lesje te krijgen, overgoten met een literair sausje. Van de historische les heb ik niet bijster veel nieuws opgestoken, en, terwijl ik het toch echt gistermorgen heb uitgelezen, weet ik al nauwelijks meer welke verkopers nou ook al weer aan bod gekomen zijn. Nergens worden het echt mensen waar ik me in in kan leven, het blijven naar mijn idee bijfiguren in Maks lesje. Echt uitnodigen om ander werk van Mak te lezen doet het dan ook niet.

Echt een kwelling om te lezen was het nou ook weer niet, maar ik bleef voortdurend met weemoed terugdenken aan Ivo Andric' De Brug over de Drina. Ook daar vormt een brug door de geschiedenis heen een sluitstuk tussen verschillende culturen, maar Andric' historisch en sociaal-cultureel lesje boeit wel.

Nou eindelijk uitgelezen dan, niet omdat ik er niet doorheen kwam, maar omdat ik het min of meer noodgedwongen toch weer weggelegd had. En toen ik eenmaal weer overnieuw begonnen was, had ik het ook in no time uit.

Het is en blijft een geweldig boek. In elke hoek van de stad is wel weer iets te ontdekken, een bijzonder personage, een knotsgekke gebeurtenis. Baricco gebruikt een veelheid aan stijlen en ze werken allemaal.

De dialogen zijn echt fantastisch. Hoe Shatzy en Gould bepaalde situaties benaderen, het is allemaal geweldig beschreven. Neem nou de sollicitatie-enquête die Shatzy moet schrijven aan de vader van Gould.

Het begint al goed als Shatzy met vraag nummer 22 wil beginnen.

"Eigenlijk hoor met je de eerste te beginnen."
"Wie heeft dat gezegd?
"Die heeft nummer 1, je begint altijd met nummer 1."
"Gould?"
"Ja."
"Kijk me eens recht aan."
"Ja."
"Geloof je nou werkelijk dat als de dingen een nummer hebben., en als één ding in het bijzonder nummer 1 heeft, dat wij dan verplicht zijn, dat jij dan verplicht bent, en ik, en iedereen, om precies met dat ding te beginnen, enkel en alleen omdat dat ding nummer 1 is."
"Nee."
"Geweldig."

Daarna volgt echt een paginalang zeer diepzinnig betoog van Shatzy als antwoord op vraag 22: 'Is de kandidate in staat zich te herinneren wat het allerleukste was waartoe ze als kind in de gelegenheid is geweest te doen?'

Gould concludeert daarna: "Als je in dit tempo doorgaat, ben je klaar tegen de tijd dat ik geen kindermeisje meer nodig heb." Bij een vraag waarbij je veel eerder een diepzinnig antwoord verwacht, 'Kan de kandidate in grote lijnen uitleggen waar zij van droomt in het leven', komt Baricco dan met:

"Het is mijn droom een western te maken. Ik ben er op mijn zesde mee begonnen en ik reken erop dat ik niet de pijp uit ga voor ik hem af heb."

Punt.

Je vliegt er doorheen, zo sprankelend en origineel allemaal. En ach ja, die western.

Wat ik wel jammer vind is dat het boek nogal abrupt afloopt. Baricco werkt aan het slot het adembenemende boksverhaal en de hoogst originele western op sublieme wijze af en daardoor worden Gould en Shatzy, ook al zijn het hun gedachten, een beetje naar de achtergrond verdrongen. Hun verhaal wordt wel afgerond, maar ik bleef toch een beetje met een gedesillusioneerd gevoel achter. Wat mij betreft had dit boek nog wel drie keer zo dik mogen zijn.

'Ik zal ze missen', schrijft Baricco in zijn voorwoord over de personages. Graag sluit ik me daar volledig bij aan. Behalve professor Mondrian Kilroy dan, die kan ik niet uitstaan.

Gelukkig wel ja. Ik ben niet zo heel erg masochistisch.

Nee, voor mij werkt García Márquez in korte verhaaltjes niet zo. Het is allemaal te kort, de magie krijgt geen tijd om door te werken naar iets hogers en wat dan overblijft is een beetje een freakshow zonder doel.

Dat in het titelverhaal krampachtig nog wordt geprobeerd om de verhaaltjes aan elkaar te koppelen, hielp ook niet.

Leesbaar en grappig blijft het, dat dan weer wel.

staat schreeuwerig op de flap van mijn Nederlandse vertaling uit 1969.

Wat is een meesterwerk? Is dat een heel bekend boek? Want dat is András Jelky in Hongarije zeker wel. Talloze herdrukken, een hoorspel, noem het maar op. Ik zie een meesterwerk liever als een boek dat vervoert, generaties lang inspireert, waar mensen maar niet over uitgepraat raken, een boek met diepgang.

Dat is András Jelky zeker niet, het is een ontzettend flauw haast jeugdboekachtig avonturenverhaaltje. Het leest lekker weg, maar verdieping is er totaal niet. Het hele boek bestaat uit niet meer dan een per kort hoofdstuk verdeelde etappe in het 'reisschema' van András Jelky. Praktisch ieder hoofdstuk volgt hetzelfde stramien: het lijkt even goed te gaan met András, maar dan slaat het noodlot toch weer toe en wordt hij weer gedwongen te werk gesteld door een of ander sujet of moet hij op een andere manier vrezen voor zijn leven. Dan komt het toch nog op vaak wonderbaarlijke wijze goed, waarna het ergens anders ter wereld toch weer fout gaat. Enzovoorts, enzovoorts.

Personages komen en gaan na het hoofdstuk weer weg. Wie ze nou echt zijn? We komen het niet te weten.

Zo ontmoet Jelky zijn vrouw ergens achter in het boek. Maar meer dan dat ze hem verzorgde toen hij gewond was en dat ze de dochter van een gegoed burger is, komen we niet te weten. Waarom András voor haar kiest en wat voor impact dat had op zijn leven, het is schijnbaar allemaal niet heel erg belangrijk. Pas op het eind van het boek, als Jelky met een stel papoea's naar een eiland vertrekt om kannibalen te ontlopen is er iets meer tijd voor een bepaald subverhaal en leren we enkele bijkarakters wat beter kennen, maar dan is het echt al ruimschoots te laat.

Het boek lijkt meer op een exercitie van Hevesi om zoveel mogelijk te vertellen wat hij nou wel toch allemaal niet weet van de geschiedenis en de wereld, dan dat dit een serieus verhaal is. Als Hevesi al iets te melden heeft, dan is het dat hij sociale misstanden aan de kaak heeft willen stellen, maar omdat er nauwelijks tijd is voor Jelky om zich echt moedeloos en ellendig te voelen voor hij weer in een volgend avontuur wordt gestort, komt dat ook totaal niet uit de verf.

Nou heb ik nooit de Da Vinci Code gelezen, dat interesseert me ook voor geen meter, en ik had dit boek ook nooit gelezen als mijn moeder niet hiermee op de proppen was gekomen en ik niet een kreet van herkenning uitte: ,,Hé, die ken ik", daarbij denkend aan BoekMeter en een bepaald bericht. En ach, waarom zou je het dan niet lezen ook?

Vergelijken met de DVC wordt dus moeilijk, maar naar mijn bescheiden mening valt het reuze mee met de kruisvaarders, eeuwenoude orden etcetera. Een schokkende vondst zit er wel in, maar dat heeft echt niet zo heel veel te maken met geheimen en mysterieën, het heeft zelfs een overduidelijk science-fictiontintje. Het Vaticaan speelt ook niet meer dan een marginale bijrol. En deze was natuurlijk er al veel eerder dan de DVC.

Meer dan een thriller kun je niet verwachten. Maar deze was nog best aardig te lezen ook, zeker in het begin. Alleen in het laatste kwart zijn de kaarten grotendeels geschud en sloeg de verveling wel een beetje toe. Verder dan 2,5 ster kom ik ook echt niet.

Ik kan me eigenlijk grotendeels aansluiten bij ErCee.

Het boek is op te delen in drie delen. In het eerste deel leren we de eigenaardige Oblomow kennen. Toch gaat het mijns inziens te lang door en wordt het inderdaad herhalend. Het boek leeft weer op als de relatie met Olga in beeld komt, maar ook hier wordt weer te lang op ingegaan. Het onvermijdelijke wordt maar uit- en uitgesteld. Het derde deel is misschien zelfs wel het mooiste, maar die vind ik eigenlijk weer te kort en had juist misschien wel iets meer uitgewerkt mogen worden. Het gaat opeens wel erg snel. En inderdaad, de beschrijving van de relatie tussen Stolz en Olga en de zwaarmoedigheid van Olga vond ik ook niet passen. Dat leidde teveel af van de kern van de zaak. Off topic zou je het haast willen noemen.

Al met al was het zeker geen straf om dit boek te lezen, maar een écht meesterwerk? Nee.

Eerste deel zeer interessant, prachtige karakterbeschrijving van een zwijgzame jongen. Maar toen hij eenmaal in de kliniek kwam, kon het me voor geen meter meer interesseren. En als dat stuk dan ook nog een slap aftreksel is van het waargebeurde verhaal van Andreas Grassl, is dat voor mij een grote anticlimax.

Ik kom niet verder dan 2,5 *.

Wel aardig, maar mist een pointe en daardoor blijf je uiteindelijk onbevredigd achter.

Ja, goed boek weer van Márai, waar ik veel van heb staan, maar het gros nog van moet lezen.

Het eerste deel is een heel mooie karakterbeschrijving van Kristóf. Heel enerverend wordt het niet, maar de schets van de gegoede Hongaarse burgerij sijpelt er weer aan alle kanten door. Het trauma, het verval van Hongarije, het zal altijd een leitmotif in het werk van Márai blijven.

Dan, na 114 pagina's, slaat het boek om met wat mij betreft de geweldige zin:



In één klap was mij voor een geweldige spanningsboog gecreeërd en wat er daarna gebeurd maakt dat het boek een onbetwistbare hoge voldoende krijgt. De 'verkeerd' vertaalde titel helpt daar toch ook wel een aardig handje bij, want 'Scheiding in Boeda' spreekt toch veel minder tot de verbeelding.

Greiner is op zoek naar antwoorden, een oordeel. Hij krijgt ze niet, maar eigenlijk gaat het helemaal niet om het verhaal van Greiner, het is slechts bijzaak. Waar het wel om draait is Kristóf, die onbewust worstelt met het vastgeroest zijn in de mores, eigenlijk een onhoudbare situatie, net zoals de gewoontes en gebruiken van de Hongaarse burgerij langzaam maar zeker steeds onhoudbaarder worden. Kristóf is op de proef gesteld, maar kan zich niet aan zijn milieu ontworstelen.

Dadelijk zal Hertha ontwaken en dan zullen ze met elkaar spreken, met vertrouwde woorden en oprecht, zoals ze altijd met elkaar spreken. Over leven en dood, over dag en nacht.

Tragisch.