Razendsnel uitgelezen, dit boek. En dat duidt er inderdaad wel op dat dit een soort page-turner is. Gek, eerste keer dat ik dat met een werk van Murakami associeer. Maar toch aanzie ik dit niet als een negatief punt. Iets dat snel leest hoeft niet perse boeiend te zijn, maar zo na 150 pagina's wordt dit boek het wel, en hoe.

Er komen heel wat van Murakami's lievelings thema's in voor, zoals een brave jongen die het allemaal een beetje ondergaat, een man of gemeenschap die in de bergen afgelegen wonen, rare gebeurtenissen in een voor de rest normaal lijkende wereld. Liefde voor eten, muziek en deze keer meer dan anders, literatuur.

Gelukkig, zoals Richardus al is opgevallen, is de toon van het boek anders dan in het verleden. Anders was er te veel van herhaling sprake geweest, maar de nuance verschillen in vertel-stijl en een meer directe beschrijving van de gebeurtenissen passen wonderwel bij dit type verhaal. Ik vrees echter, dat zoals wel vaker bij Murkami gebeurt, de open twists nooit echt beantwoord gaan worden, en dat zou me deze keer wel teleurstellen, terwijl in vorige boeken Murakami daar best mee weg kon. Maar... eerst even deel twee lezen voordat ik voorbarige conclusies trek.

Een beetje een teleurstellend boek. Eerst de positieve punten: het leest zich erg vlot, de spreektaal die Holden hanteert is erg gemakkelijk te volgen, zelfs met herhalingen en stopwoorden die hij regelmatig hanteert. Het lijkt net of hij het echt vertelt, zoals het ook bedoeld is.
Ik was telkens weer verbaasd dat dit verhaal zich kort na de tweede wereldoorlog afspeelt, omdat het toch al erg moderne zienswijzen op na houdt.
De teleurstelling die ik ondervond zat hem vooral in het karakter Holden, een persoon voor die ik aanvankelijk sympathie voel die nooit helemaal verdwijnt. Ik snap deels zijn verwrongen houding met school en omgeving. Het probleem is dat hij zichzelf nogal erg graag ziet. Niet dat hij dat met zoveel woorden zegt, in tegendeel. Maar waaruit ik dat afleid is dat hij telkens precies weet te bepalen wie phony is en wie volgens hem wel respect verdient. Dat laatste gebeurt trouwens niet veel en dan nog vaak met voor mij verkeerde argumenten. Ook intelligentie in mensen kan hij als geen ander bepalen. En natuurlijk is alles dat hem niet interesseert oninterresant en zijn aandacht niet waard, hij blijft wel altijd beleefd.
Holden komt niet uit een getroebleerde familie, zoals hijzelf aan het begin verteld. Alleen het verlies van zijn broer Allie en de dood van een van zijn medestudenten kan als een traumatische of tenminste erg emotionele ervaring tellen. Voor de rest heeft Holden alle elementen die hem de mogelijkheid zouden moeten bieden gelukkig te kunnen zijn, sterker nog, hij lijkt over te komen als een meer dan gemiddeld aantrekkelijk figuur en heeft niet weinig success bij vrouwen. Maar gelukkig, dat is hij natuurlijk niet. En dat is wat mij stoort, dat hijzelf de grootste phony is, namelijk erg onintelligent in het bepalen wat goed voor hemzelf is en veel te verwend om dat in te zien.

En ja, net uitgelezen. Een oerdegelijke 'whodunnit' in een origineel jasje. Enerszijds is de duidelijk herkenbare Russische stijl uit de periode herkenbaar. Graven en heren van stand worden lichtelijk belachelijk weergegeven maar vormen toch de kern van het verhaal terwijl de gewone man mag opdraven als redelijk dom rekwisiet. Anderszijds zet Tsjechov zich duidelijk af van tijdsgenoten als Tolstoj en Dostojewski. De stijl is merkelijk moderner en het verhaal is redelijk rechtoerechtaan. 't is redelijk snel duidelijk wie de moordenaar is, maar dat is vermoedelijk de bedoeling bij het verhaal in verhaal. Want de epiloog gaat daarop verder en geeft een verwachte maar toch spannend uitgewerkte, psychologische dimensie aan het boek.

Aanvankelijk vond ik het een erg lauw verhaal en begreep niet echt waar Camus naartoe wilde. Dat is misschien ook wel een poging van de schrijver om de lezer op een verkeerd been te zetten. Meursault komt dan weliswaar over als een persoon met een niet alledaagse levensopvatting, maar onsympathiek of wereldvreemd lijkt hij geenszins. Hij heeft een erg liberale stelling ten op zichte van het leven en laat iedereen en alles in zijn eigen perspectief staan. Hij is allesbehalve een persoon die zichzelf opdringt. Dit moet ook wel een aspect zijn dat zijn vrienden zo aantrekkelijk aan hem vinden. Ik denk dat Meursault een persoon is die zijn tijd ver vooruit is. Komen immers vandaag de dag niet veel meer mensen voor de standpunten (ietwat nihilistisch?) van Meurseult delen?

Dan treedt op een bepaald moment plots de moord op, hier weergegeven als een eerder toevallig gegeven dat Meursault ook maar overkomt, bij overmacht als het ware. En vanaf dit moment houdt het verhaal me in de greep en laat me niet meer los. Hij staat helemaal niet stil bij het waarom van zijn daad maar kijkt eerder verwonderd op de reacties van zijn omgeving. Het proces dan, is eigenlijk een grote klucht en heb ik eerder gezien als een parodie op een werkelijk proces, een of andere observatie uit het werkelijke leven in de tijd van Camus?

In het boek dat ik heb gelezen had een of andere vroegere lezer aantekeningen gemaakt bij enkele relevante elementen in het betoog van advocaat en procureur. Lijkt mij dat dit boek wel eens als voorbeeld voor rechtenstudie wordt gebruikt.
Tenslotte nog wat opmerkingen over de schrijfstijl, de gebruikte ik-vorm komt erg persoonlijk (zijn gedachten) over maar levert wel een hak-stijl op. Ik kan... wij bleven..ik dit... ik sus...ik zo, etc. Zal er wel aan liggen dat 80% of meer van de boeken die ik lees in de derde persoon zijn geschreven. Wat waarschijnlijk wel aan schrijver of vertaling (Adriaan Morrien) ligt zijn sommige (mij) erg raar aandoende zinnen waarvan ik even geen voorbeelden terugvind (had ook aantekeningen moeten maken )

Alles bij alles dus weer een leuke ontdekking en het prettige vooruitzicht om nog heel wat Camus verhalen te kunnen lezen.

De Fantasiejagers is ontegensprekelijk een geslaagd debuut. Het uitgangspunt is origineel te noemen en ook best goed uitgewerkt.
Ik zag Mel ergens in een interview zeggen dat ze er verbaasd over was dat nog niemand dit uitgangspunt eeder had gebruikt. En dat verbaasde me eigenlijk ook.
Het taalgebruik is vlot en helder en er wordt eigenlijk geen letter te veel geschreven.

Verder vind ik de seksuele uitspattingen ook wel eens leuk, alhoewel het af en toe wat geforceerd overkomt (ik ken zo geen vrouwen ).
Wim Gijsen heeft dit trouwens ook altijd gedaan, met iets beter resultaat.

De droomwereld, zou dus door ons mensen altijd onwetend bezocht zijn, probleem dat ik heb is echter dat mijn dromen eigenlijk nooit overeenkomen met wat Mel in emowereld omschrijft, ik droom nooit over elfen, weerwolven, beroemdheden of zo. Mijn dromen zijn meestal wel spectaculair maar zelden samenhangend of echt te vertalen naar bestaande dingen. Wat niet wil zeggen dat het gegeven ongeloofwaardig overkomt, tenslotte weet ik niet of andere mensen wel zo dromen.
De vermeldingen van legendes en mythen, of bijvoorbeeld de verklaring voor het telkens weer opdagen van gestorven beroemdheden als Elvis lezen zich wel leuk.

Grootste minpunt vind ik echter dat emowereld en de echte wereld zo gemakkelijk zijn, op elk probleem is er wel een gemakkelijk antwoord.
De link tussen emowereld en de echte? Ach, gewoon een portaal, ergens verplaatsen in echte wereld? Och, gewoon even in de doos hoppen. Emowereld is zelfs
nog eenvoudiger want daar komen de aankomstplaatsen toch gewoon op wandelafstanden te liggen. Of anders is er altijd wel een auto te vinden die zelf de bestemming weet te raden.
Verhaaltechnisch vind ik dit te gemakkelijke antwoorden. De protagonsiten mogen zich best wel eens wat moeite doen. In het nest van de vijand verschijnen en
iemand kidnappen? Waarom niet gewoon even teleporteren en binnen een wip is het gefixt. Dat doen trouwens gewone mensen, maar waarom hebben ze dan zo een gereserveerdheid tov emomensen?

Eens benieuwd of de opvolgers hier al wat in verbeterd zijn, dit debuut krijgt van mij niet onverdienstelijke 3*.

Een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen. Complex verhaal, originele en geloofwaardige manier van tijdreizen (te vegelijken met zich invriezen voor de toekomst) en daar bovenop ook nog een 'whodunnit'. Tijdens het lezen heb ik gebibberd en gebeefd, was af en toe ontroerd en werd ik voortdurend in spanning gehouden. Dit is een aanrader, zeker voor SF fans.

Het is lang geleden dat ik nog een Dick heb gelezen, en ik ben eigenlijk nooit echt fan van hem geweest. Ook nu weer is er iets stroef in zijn manier van schrijven waardoor het even wat moeite kost in het verhaal te geraken. Hij begint al snel met zelf uitgevonden termen te werken zonder de betekenis ervan meteen uit te leggen. Alhoewel dat het leestempo niet ten goede komt zorgt het wel, misschien ongewild, voor een positief effect. Want hoewel het boek al van 1964 dateert komt het niet gedateert over, en dat voor een sf-verhaal dat over de toekomst gaat, eigenlijk weer ons huidig verleden. Toch komen er heel wat voorwerpen en uitvindingen in voor die gerust als toekomstvoorspelling van echt bestaande apparatuur mag gelden. Zo is er met enige fantasie sprake van moderne computers met voice-recorders, real-time emulaties en andere nuftige programma's. Dick weet het slim aan te pakken en besefte blijkbaar al tijdens het schrijven van dit boek hoe het in de toekomst gelezen zou kunnen worden.

Brin begint met Sundiver zijn episch verhaal van de 'Uplift' geschiedenis. De mensheid uit de toekomst heeft contact gemaakt met buitenaardse wezens. Niet enkel ontdekken we dat we niet meer alleen zijn maar ook dat er blijkbaar een aonen tellende geschiedenis is van buitenaardse wezens en dat de mens er maar recentelijk bij komt kijken.
Blijkbaar is er ooit een moeder-ras geweest dat andere rassen tot intelligentie heeft verholpen. Eens deze uit hun moeder-ras schoot ontgroeien trekken ze het univerusum in om zelf andere rassen te 'upliften'. Op die manier is er een complexe maatschappij gegroeid waarbij eeuwen-oude rassen met elkaar een bepaalde hierarchie hebben opgebouwd. Nu blijkt echter dat niemand weet welk ras de mens heeft doen evolueren naar intelligentie.

Met dit boeiend universum als achtergrond, ontspint zich het verhaal van sundiver, een missie die moet onderzoeken of er intelligent leven is in de buitenste atmosfeer van de zon. Samen met vertegenwoordigers van de Pring en de Pil, hun moederras, onderzoekt een team van mensen of ze contact kunnen leggen met de zogenaamde geesten.

Dit verhaal komt echter moeilijk op gang en Brin heeft ook heel wat moeite om de technologie uit te leggen, die het zoegenaamd mogelijk maakt dicht bij de zon te geraken. Het lukt hem wel maar tijdens het lezen blijft het een moeilijk te vatten concept. De zon, onnoemelijk heet verbrandt tensloote toch alles wat in de buurt komt? Hier niet dus.

Het eigenlijke verhaal is een complot dat uitgewerkt wordt in een soort thriller vorm. De eigenlijke actie beperkt zich wel tot de laatste vijftig pagina's, die dan wel, toegegeven, erg spannend zijn.

Uiteindelijk is Sundiver niet veel meer dan een introductie tot de Uplift trilogie, een space-opera van epische proporties, de latere delen beloven beterschap, ben benieuwd of ze de hoge verwachtingen kunnen inlossen. Dit boek blijft echter matig: 3*

eRCee, xSarah, hoe anders heb ik dit boek ervaren. Vanaf de eerste letter werd ik
meegezogen in het verhaal, dat ook al is het stoute meisje een wel erg kleurrijke
figuur en zijn de toevallige ontmoetingen moeilijk in werkelijkheid voor te stellen,
zo uit het leven gegrepen lijkt. Ik heb het eigenlijk, behalve om zo banale
dingen te doen als naar werk gaan, geen minuut laten rusten tot ik het uit had,
en dat gebeurt bij mij erg zelden.
Ricardito is een zo een zeldzame klungel, ze bestaan echt, die nog in romantische
liefde gelooft en de spreekwordelijke roze bril zijn hele leven blijft dragen.
Het is soms ergerlijk hoe zeer hij zich door het meisje laat inpalmen,
maar uit eigen ervaring, hoe dan ook een erg menselijke en mogelijke reactie.
Ook het meisje, dat getraumatiseerd door een arme jeugd, zichzelf wijsmaakt
dat rijkdom alles goed kan maken lijkt me erg reeel.
De manier waarop ze met Ricardito omgaat,
tegelijk niet van hem houden maar toch om een of andere manier aangetrokken
voelen tot de saaie on-ambitieuze man die hij is kan ik alvast perfect kaderen.
Heel orgineel is het allemaal natuurlijk niet maar de verwijzingen die in mijn hoofd opkomen tijdens het lezen zijn allemaal klassiekers in hun soort.
Het eerste hoofdstuk doet snel en niet onverwacht aan Marquez denken en het verhaal van grotendeels onbeantwoorde liefde heeft wel iets van 'Liefde in tijden van Cholera'. De structuur van het boek die telkens een houwvast zoekt aan de recente geschiedenis van Peru doet aan 'La meglio gioventu' denken. Het boek was in razende vaart een potentiele plaats in mijn top tien aan het veroveren toen het laatste hoofdstuk eraan kwam en het geheel toch een beetje in anti-climax eindigde.
Terwijl ik alle ontmoetingen tussen Ricardito en het meisje geloofde kon ik me bij het laatste hoofdstuk echt niet meer voorstellen dat het bij Ricardito over een reele persoon ging. Dat hij een soort medelijden zou voelen en toch voor haar zou zorgen kan er nog wel in, maar om dan toch te blijven volharden in zijn liefde voor haar gaat me te ver.
Hoe dan ook, al bij al een razende leeservaring die me van begin tot einde liet meeslepen in een tragisch liefdesverhaal.

zeer goed boek. Als je geinteresserd bent in de recente geschiedenis en cultuur van China dan biedt dit boek je een uitstekende introductie. Het biedt soms een onstellend beeld over de invloed die het communisme en heerschappij van Mao op de levenswijze van de Chinezen gehad heeft. Hoe een traditioneel volk toch op redelijk schokkende wijze in de 20ste eeuw is geintroduceerd. De schrijfstijl biedt zeker geen zwart-wit afschildering maar een nuchtere kijk op de evolutie. Ze geeft de negatieve aspecten van het communisme weer zonder het volledig af te keuren. Toch leuk hoe het China van vandaag een kind is van eeuwenoude tradities en moderne invloeden.